Адной з самых сур’ёзных перашкод у эфектыўным прапаведаванні Евангелля для Касцёла з’яўляецца тое, што я называю “зняволеннем языка”. У многіх колах даверыліся погляду, які кажа, што варта пазбягаць адназначных ацэнак, вострых фармулёвак, катэгарычнага суджэння, бо нібыта такі цяпер “дух часу”.
Святая літургія — гэта акт Бога. Літургія засноўваецца на Хрысце, Яго святой Прысутнасці, на ўпрысутненні Яго мукі, смерці і ўваскрасення, а не на “ігры” ці ўспаміне, якія, быццам у тэатры, здзяйсняе святар. Усведамленне гэтага павінна нас захапляць кожны раз, калі мы глядзім на святара, які ідзе да алтара.
Не будзьце сціплымі, цяпер не час катакомбаў, няхай вас будзе бачна і чутно, будзьце радасныя моцай веры, заражайце любоўю, паказвайце, што вы дынамічная і буйна квітнеючая частка Касцёла, вучыцеся і вучыце іншых любіць духоўную і матэрыяльную прыгажосць, што паходзіць з глыбіняў літургіі, і дыхаць ёю, бо Бог з’яўляецца прыгажосцю.
Цяперашняя сітуацыя з’яўляецца балючай драмай, і можна толькі дзівіцца пазіцыі тых, хто яе недаацэньвае або стараецца не заўважаць, а тых, хто толькі згадае пра яе, яны прыніжаюць або ўзнагароджваюць раздражненнем, часам порцыяй зняваг і эпітэтаў ці проста адмахваюцца. Сабе і іншым можна сказаць, што гэта непазбежныя працэсы, што гэта постіндустрыяльнае грамадства, што гэта незваротныя грамадскія працэсы, змена ментальнасці і г. д. Але ці гэта поўны адказ?
Многія сёння паддаюцца спакусе прапаведавання “лёгкага Хрыста”, Хрыста, які не называе грэх грахом, які альбо не патрабуе нічога, альбо патрабуе вельмі мала. Калі ў іх пытаюцца пра цяжкія справы, якія патрабуюць адназначнага адказу ў духу Евангелля, яны праяўляюць нейкую сарамлівасць ці збянтэжанасць.
