У рымскім абрадзе Сімвал веры прамаўляецца адразу пасля Евангелля або пасля казання, калі яно ёсць. У масарабскім абрадзе ён чытаецца непасрэдна перад “Ойча наш”, як у 589 годзе наказаў Трэці Таледскі сабор, каб людзі прымалі Цела і Кроў нашага Пана ў святой Камуніі з сэрцамі, поўнымі веры і любові.
Мы дайшлі да найбольш цікавага пытання, якое нам удасца разгледзець; адначасова гэта, магчыма, найбольш складанае пытанне, якое калісьці стаяла перад Касцёлам. Аднак, паколькі мы не пішам гісторыю Касцёла і не займаемся чыста дагматычнымі пытаннямі, мы палічым сваё заданне выкананым, даўшы чытачу галоўныя звесткі пра вялікую дыскусію, якую выклікала слова “Filioque”.
Як мы толькі што пабачылі, Арый быў асуджаны на Нікейскім саборы за аспрэчванне боскасці нашага Пана. Пасля яго з’явіўся іншы ерэтык, якога звалі Македоній і які аспрэчваў боскасць Святога Духа, за што быў асуджаны на другім сусветным саборы, а менавіта на Канстанцінопальскім саборы ў 381 годзе.
Нікейскі сімвал веры быў укладзены ў 325 годзе на Нікейскім саборы ў г. Нікея ў Малой Азіі, дзе на заклік Папы Сільвестра сабраліся 318 біскупаў, каб асудзіць ерэтыка Арыя, які адмаўляў боскасць нашага Пана.
Наўрад ці можна знайсці шмат словаў, якія мелі б столькі разнастайных значэнняў, як слова “сімвал”, але, як здаецца, аднадушнае меркаванне...
Ачысці сэрца маё і вусны мае, Усемагутны Божа, і як ты вусны прарока Ісаі ачысціў вуглём агністым, так і мяне будзь ласкавы сваёй спагаднай міласэрнасцю ачысціць, каб святое Евангелле Тваё годна мог я абвяшчаць. Праз Хрыста, Пана нашага. Амэн.
