Як шматгадовы студэнт і выкладчык філасофіі, я заўсёды адчуваў асаблівую прывязанасць да св. Кацярыны Александрыйскай, прынамсі з таго моманту, калі ўпершыню даведаўся пра яе існаванне і заступніцтва.
Божа, па Тваёй волі Найсвяцейшая заўсёды Дзева Марыя, месца прабывання Духа Святога, у гэты дзень была ўведзена ў святыню; дай, просім, каб праз яе заступніцтва мы заслужылі быць уведзенымі ў святыню Тваёй славы.
“Божа, ад Цябе Юда атрымаў пакаранне за сваю віну, а злачынец — узнагароду за вызнанне грахоў; дай нам спазнаць плёны Тваёй міласэрнасці, і як падчас сваёй мукі наш Пан Езус Хрыстус даў абодвум розную расплату за іхнія заслугі, так няхай і нам, ачышчаным ад старадаўніх памылак, удзеліць ласку свайго ўваскрасення”.
Кожны год, калі мы набліжаемся да свята св. Альбэрта Вялікага (15 лістапада), я зноў і зноў дзіўлюся вялізнай тэалагічнай розніцы паміж традыцыйнай калектай гэтага свята, пададзенай у Рымскім Імшале 1962 года, і перапісанай калектай, надрукаванай у Імшале Паўла VI. Гэтую канкрэтную пару можна разглядаць як сімвал пераходу ад аднаго разумення хрысціянства да іншага.
